Joanna Karpowicz "Déjà vu"

Już tu byłem; już to czułem. 

Na plaży w Dębkach
w przykrótkich spodniach
budując fortece z piasku.

Na kamiennych schodkach
z bidonem napełnionym  
tanim chorwackim winem.

Wśród uśmiechniętych tatrzańskich turystów
na szlaku smutku i rozpaczy.

Na przedmieściach Montpellier 
bez portfela, telefonu i butów
w poszukiwaniu otwartej kawiarni.

Wśród warszawskich maratończyków 
na porannej trasie nocnych niedopałków.

Otoczony przez grupę wróżbitów
przy pustym barze karaoke
w małej chińskiej wiosce.

Obok dostojnych żałobników 
płaczących na pogrzebie 
nikomu nieznanej osoby. 

Byłem tu i tam. A może wciąż tam jestem. Albo będę jutro.

Nasze wspomnienia migrują, niczym murmuracje ptaków na niebie.
Ptaki grupują się w siódemki i przesuwają po nieboskłonie tworząc perfekcyjnie zgraną jedność.
Raz na jakiś czas któryś z trybików tego multiorganizmu popełni błąd, wyskoczy ze wspólnego rytmu.
Być może właśnie tak powstaje déjà vu.

Nikodem Rozbicki, muzyk, aktor