STASYS EIDRIGEVICIUS "DIALOG Z CYTATEM"

„Akademicki” dyskurs z przeszłością, „klisze” z historii sztuki nie umieszczają  widza w znanym mu, kulturowym kontekście, ale stawiają pytanie, dlaczego z nich się śmiejemy? Stasys nie posługuje się surrealistyczną „poetyką inwektywy”. Jego satyryczne kolaże przywołują arcydzieła w tym celu, aby nakłonić nas do zakwestionowania czy podważenia zakorzenionych w nas schematów czołobitnego odbioru sztuki. Nie zauważamy tu ani parodii, wyśmiewającej arcydzieła dla samego ich wyśmiewania, ani cynizmu. Bliższe są one platońskiej ironii. „Jak słusznie podkreślił to Jaspers w swojej rekonstrukcji myśli platońskiej, nie ma [ona] nic wspólnego ze spojrzeniem nihilistycznym, które idzie drogą czystej negacji i utożsamiania się z raniącym i niszczącym ośmieszaniem. Ironia platońska, odwrotnie, zakłada posiadanie czegoś pozytywnego, co nie zostaje wprost wyrażone po to, aby uniknąć nieporozumienia ze strony kogoś, kto nie jest w stanie tego zrozumieć”.